Ontspannenheid of luiheid?
Door: Erik
08 Juli 2014 | Laos, Don Det Tok
We zijn weer terug online, trouwe volgers! Voordat jullie verder gaan lezen zou ik eenieder aanraden om wat te drinken te pakken; er is het een en ander te vertellen.
Na het vorige blog zijn we begonnen met de Gibbon-Experience. Met recht waren deze twee dagen in de jungle van Laos een Experience te noemen; we begonnen met een hike van 2,5 uur de berg op waar we aan de eerste kabelbaan (zipline) begonnen en we waren meteen onder de indruk. Dat was ook niet gek omdat de zipline 100 meter boven de grond hing en ongeveer 400 meter lang was, en dat was nog geeneens de hoogste. Daarna hebben we in totaal nog 30+ ziplines gedaan waarvan de langste 600 meter was en de hoogste ongeveer 150 meter was. Overnachten? Dat werd gedaan in een boomhuis op 40 meter hoogte, met keuken en een koudwater douche (goed voor mij, wat minder voor Dieke) en het mooiste uitzicht wat ik ooit tijdens het wassen heb gezien.
Nadat we weer geland waren na het ziplinen zijn we aan ons vrijwilligerswerk begonnen. We aten, sliepen en leefden met de gehele familie in de homestay. We hebben veel dingen gedaan (misschien wat minder groots dan verwacht, maar wel nuttig) zoals de kinderen Engels leren (letters en cijfers), de grond rondom de homestay opgeknapt, het bergstammen dorp waar ze vandaan kwamen bezocht en geholpen met de klusjes rondom het eten. Zelfs met mijn twee linkerhanden is het gelukt om een betonnen traptrede te storten en een nieuw zit terras aan te leggen. Dieke heeft geholpen met de medicinale kruidentuin samen met misschien wel de leukste persoon die we de afgelopen maanden hebben ontmoet; de immer enthousiaste en vrolijke Shilpa uit de VS. De familie die ons heeft ontvangen waren zulke vriendelijke mensen en hebben onze tijd hier zeker wat meer diepgang gegeven. Als je hoort dat er hier veel kinderen nog overlijden aan blindedarmontsteking, dan snap je pas een beetje wat voor verschil er echt tussen onze landen zit.
Naast dat de mensen van onze homestay, en Lao in het algemeen, vriendelijk zijn, zijn ze ook intens lui. Iedereen leest het gedrag van de mensen hier dat ze ontspannen zijn; maar daar zijn we het dus niet helemaal mee eens. Voorbeeld; Ik was vrolijk aan aan het houthakken met een machete, maar na een uurtje werd die uit mijn handen getrokken en moest ik gaan zitten om wat te drinken en uit te rusten. Na een paar minuutjes wilde ik weer verder gaan, alleen werd ik tegen gehouden met het argument dat ik anders ziek zou worden. Voor de rest ging er niemand mee verder en ik denk dat het nu, twee weken later, nog steeds niet af is. Na wat ervaringen kan ik met zekerheid zeggen dat nagenoeg iedereen hier zo'n 3 uur op een dag noeste arbeid levert, en daarna weer lekker gaat slapen.
Na een week moesten we afscheid nemen van ons gezin waarvan Boun Chen en Dzjong de ouders waren en van de 10 kinderen (niet allemaal kinderen van de ouders aangezien die even oud als wij waren!) waarvan de jonge, ondeugende Siiva onze favoriet was (voor de van der Poel familie; ze is een nog iets drukkere Lao versie van Mare!). Met een tweedaagse bootreis zijn we naar Luang Prabang gegaan waar we na een week van sticky Rice en groenten hebben genoten van een steak (voor mij) en pasta met zalm (voor Dieke). Een prachtige stad, die behoorlijk wat wegheeft van een Frans dorpje op het feit na dat het volzit met tempels en monniken. Hier hebben we de glorieuze overwinning van Oranje op Mexico gezien met een stuk of 20 andere Nederlanders wat een feest tot diep in de nacht tot gevolg had. Daarna zijn we doorgetrokken naar de hoofdstad, Vientiane, wat een grotere en iets minder ontspannen versie van Luang Prabang was. Door de Franse invloed in het land hebben ze de goede dingen van de Fransen overgehouden (maar de rest gelukkig niet): boulangeries, architectuur en wijn.
Na een paar dagen van stedelijk avontuur zijn we naar Tham Kong Lo gegaan. Midden in Laos, na een urenlange en betoverend mooie rit over een vlakte gevuld met glinsterende rijstvelden en werkende boeren met hun traditionele kegelvormige hoeden die worden begrensd door abrupt oprijzende kalksteen bergen/muren/kliffen kwamen we aan in een miniatuur dorpje dat in de schaduw lag van een van de eerder genoemde kalksteen kliffen. Na een overnachting zijn we naar onze bestemming gegaan; een 7,5 kilometer lange tunnel onder een berg door. Het is niet voor te stellen of uit te leggen hoe het voelt om onder een berg door te varen en dan holtes van 100 meter hoogte te zien waar natuurlijke rotsformaties op de door de mensen gemaakte stupas/chedis/thaats lijken. Na een half uur in het donker te hebben gevaren is het een opluchting om de andere kant van de grot en het prachtige licht van de zon weer te zien. En om het nog wat spannender te maken ging de motor van ons bootje sputteren en uitvallen op de net zo bijzondere (en een beetje enge) terugweg. Dezelfde dag zijn we naar Tha Khaek gereisd via 3 verschillende sawngthaew (pick-ups met zitbanken langs de zijkanten) in ongeveer 5 uur en de dag daarna naar Pakse met een wat comfortabelere bus. Vanaf Pakse zijn we doorgegaan naar het ontzettende mooie en ontspannen Si Phan Don gegaan, wat letterlijk vertaald naar Vierduizend Eilanden. Deze eilandjes liggen in een breder stuk van de Mekong tegen de grens met Cambodja aan. Hier zijn we heerlijk bijgekomen in een geweldig mooie kamer in een resort van de zenuwslopende nachtelijke penalty shootout tegen Costa Rica (wedstrijd was om 6 uur in de ochtend tot zijn einde gekomen). De dag erna zijn we op een stel krakkemikkige fietsen het eiland Don Det en het nabijgelegen Dom Khon rond gereden. Over de fietsen mogen we eigenlijk niet klagen want de huur was ongeveer 1 euro voor een dag, een echt koopje eigenlijk. Vooral op Don Khon was de natuur prachtig, met name de Li Phi Falls waar de Mekong door een serie stroomversnellingen en watervallen heen wordt geduwd was machtig en indrukwekkend. Na een avond slap babbelen in een van de typische houten veranda's met grondzitplekken die hier voor kroegen door gaan met mede Nederlanders Chris en Rogier was onze laatste eiland avond meer dan geslaagd. Nu zitten we weer in Pakse, vanwaar we gaan vliegen naar Siem Reap in Cambodja waar het grootste tempelcomplex ter wereld ligt, de tempelstad Angkor van het Khmer rijk. Zo. Na het schrijven van dit zeer lange reisverslag gaan we lekker Indisch eten, in een geweldig restaurantje, wat we de afgelopen vier dagen ook al hebben gedaan. Dit is ook wel nodig omdat ik me bijna, hoe ongeloofwaardig het ook klinkt , een hongerklop in heb geschreven. Tot ziens Laos, want we gaan hier zeker terugkomen en voor alle volgers; Tot in Cambodja!
Na het vorige blog zijn we begonnen met de Gibbon-Experience. Met recht waren deze twee dagen in de jungle van Laos een Experience te noemen; we begonnen met een hike van 2,5 uur de berg op waar we aan de eerste kabelbaan (zipline) begonnen en we waren meteen onder de indruk. Dat was ook niet gek omdat de zipline 100 meter boven de grond hing en ongeveer 400 meter lang was, en dat was nog geeneens de hoogste. Daarna hebben we in totaal nog 30+ ziplines gedaan waarvan de langste 600 meter was en de hoogste ongeveer 150 meter was. Overnachten? Dat werd gedaan in een boomhuis op 40 meter hoogte, met keuken en een koudwater douche (goed voor mij, wat minder voor Dieke) en het mooiste uitzicht wat ik ooit tijdens het wassen heb gezien.
Nadat we weer geland waren na het ziplinen zijn we aan ons vrijwilligerswerk begonnen. We aten, sliepen en leefden met de gehele familie in de homestay. We hebben veel dingen gedaan (misschien wat minder groots dan verwacht, maar wel nuttig) zoals de kinderen Engels leren (letters en cijfers), de grond rondom de homestay opgeknapt, het bergstammen dorp waar ze vandaan kwamen bezocht en geholpen met de klusjes rondom het eten. Zelfs met mijn twee linkerhanden is het gelukt om een betonnen traptrede te storten en een nieuw zit terras aan te leggen. Dieke heeft geholpen met de medicinale kruidentuin samen met misschien wel de leukste persoon die we de afgelopen maanden hebben ontmoet; de immer enthousiaste en vrolijke Shilpa uit de VS. De familie die ons heeft ontvangen waren zulke vriendelijke mensen en hebben onze tijd hier zeker wat meer diepgang gegeven. Als je hoort dat er hier veel kinderen nog overlijden aan blindedarmontsteking, dan snap je pas een beetje wat voor verschil er echt tussen onze landen zit.
Naast dat de mensen van onze homestay, en Lao in het algemeen, vriendelijk zijn, zijn ze ook intens lui. Iedereen leest het gedrag van de mensen hier dat ze ontspannen zijn; maar daar zijn we het dus niet helemaal mee eens. Voorbeeld; Ik was vrolijk aan aan het houthakken met een machete, maar na een uurtje werd die uit mijn handen getrokken en moest ik gaan zitten om wat te drinken en uit te rusten. Na een paar minuutjes wilde ik weer verder gaan, alleen werd ik tegen gehouden met het argument dat ik anders ziek zou worden. Voor de rest ging er niemand mee verder en ik denk dat het nu, twee weken later, nog steeds niet af is. Na wat ervaringen kan ik met zekerheid zeggen dat nagenoeg iedereen hier zo'n 3 uur op een dag noeste arbeid levert, en daarna weer lekker gaat slapen.
Na een week moesten we afscheid nemen van ons gezin waarvan Boun Chen en Dzjong de ouders waren en van de 10 kinderen (niet allemaal kinderen van de ouders aangezien die even oud als wij waren!) waarvan de jonge, ondeugende Siiva onze favoriet was (voor de van der Poel familie; ze is een nog iets drukkere Lao versie van Mare!). Met een tweedaagse bootreis zijn we naar Luang Prabang gegaan waar we na een week van sticky Rice en groenten hebben genoten van een steak (voor mij) en pasta met zalm (voor Dieke). Een prachtige stad, die behoorlijk wat wegheeft van een Frans dorpje op het feit na dat het volzit met tempels en monniken. Hier hebben we de glorieuze overwinning van Oranje op Mexico gezien met een stuk of 20 andere Nederlanders wat een feest tot diep in de nacht tot gevolg had. Daarna zijn we doorgetrokken naar de hoofdstad, Vientiane, wat een grotere en iets minder ontspannen versie van Luang Prabang was. Door de Franse invloed in het land hebben ze de goede dingen van de Fransen overgehouden (maar de rest gelukkig niet): boulangeries, architectuur en wijn.
Na een paar dagen van stedelijk avontuur zijn we naar Tham Kong Lo gegaan. Midden in Laos, na een urenlange en betoverend mooie rit over een vlakte gevuld met glinsterende rijstvelden en werkende boeren met hun traditionele kegelvormige hoeden die worden begrensd door abrupt oprijzende kalksteen bergen/muren/kliffen kwamen we aan in een miniatuur dorpje dat in de schaduw lag van een van de eerder genoemde kalksteen kliffen. Na een overnachting zijn we naar onze bestemming gegaan; een 7,5 kilometer lange tunnel onder een berg door. Het is niet voor te stellen of uit te leggen hoe het voelt om onder een berg door te varen en dan holtes van 100 meter hoogte te zien waar natuurlijke rotsformaties op de door de mensen gemaakte stupas/chedis/thaats lijken. Na een half uur in het donker te hebben gevaren is het een opluchting om de andere kant van de grot en het prachtige licht van de zon weer te zien. En om het nog wat spannender te maken ging de motor van ons bootje sputteren en uitvallen op de net zo bijzondere (en een beetje enge) terugweg. Dezelfde dag zijn we naar Tha Khaek gereisd via 3 verschillende sawngthaew (pick-ups met zitbanken langs de zijkanten) in ongeveer 5 uur en de dag daarna naar Pakse met een wat comfortabelere bus. Vanaf Pakse zijn we doorgegaan naar het ontzettende mooie en ontspannen Si Phan Don gegaan, wat letterlijk vertaald naar Vierduizend Eilanden. Deze eilandjes liggen in een breder stuk van de Mekong tegen de grens met Cambodja aan. Hier zijn we heerlijk bijgekomen in een geweldig mooie kamer in een resort van de zenuwslopende nachtelijke penalty shootout tegen Costa Rica (wedstrijd was om 6 uur in de ochtend tot zijn einde gekomen). De dag erna zijn we op een stel krakkemikkige fietsen het eiland Don Det en het nabijgelegen Dom Khon rond gereden. Over de fietsen mogen we eigenlijk niet klagen want de huur was ongeveer 1 euro voor een dag, een echt koopje eigenlijk. Vooral op Don Khon was de natuur prachtig, met name de Li Phi Falls waar de Mekong door een serie stroomversnellingen en watervallen heen wordt geduwd was machtig en indrukwekkend. Na een avond slap babbelen in een van de typische houten veranda's met grondzitplekken die hier voor kroegen door gaan met mede Nederlanders Chris en Rogier was onze laatste eiland avond meer dan geslaagd. Nu zitten we weer in Pakse, vanwaar we gaan vliegen naar Siem Reap in Cambodja waar het grootste tempelcomplex ter wereld ligt, de tempelstad Angkor van het Khmer rijk. Zo. Na het schrijven van dit zeer lange reisverslag gaan we lekker Indisch eten, in een geweldig restaurantje, wat we de afgelopen vier dagen ook al hebben gedaan. Dit is ook wel nodig omdat ik me bijna, hoe ongeloofwaardig het ook klinkt , een hongerklop in heb geschreven. Tot ziens Laos, want we gaan hier zeker terugkomen en voor alle volgers; Tot in Cambodja!
-
09 Juli 2014 - 00:49
Sandra:
Wouwie, wat een mooi verhaal. En wat beleven jullie veel. Geniet er vooral van! Xxxxx van San -
09 Juli 2014 - 01:05
Arie:
Je advies niet opgevolgd, resultaat...........nu een grote dorst! Wat een lang maar mooi stuk heb je/jullie weer geschreven! Wat een belevenissen. Ik volg met heel veel plezier jullie reisverslagen. Heel veel plezier verder. Een dikke knuffel uit Spijkenisse :-)
-
10 Juli 2014 - 10:19
Truus:
Wat een verhaal! Ik heb het nu al 3 keer gelezen om het allemaal een beetje tot me door te laten dringen. Wat een belevenissen! Ben wel blij dat ik pas achteraf weet dat jullie door de jungle zijn geslingerd:) Hoef ik me niet ongerust te maken. Nu maar weer genieten van de volgende avonturen en het volgende land. Veel plezier. Kus. -
14 Juli 2014 - 11:38
Mare!!!!:
hooi!!! leuk verhaal vooral dat stukje van Siiva snap dat dat de leukste was!
Nog heel veel plezier en avonturen!
xxxmare en pucky
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley